http://www.mijnalbum.nl/Album=CODEBVOY
Mart, Hans & Jaap week 10 - 17 mei 2014
Een verslag.
Of het een mooie week zou worden in
het Lefkas gebied was afwachten. Bekende componenten waren; mooi weer, mooie
eilanden met tavernes, Mart met zijn onnavolgbare teksten en ondergetekende. Met
Schipper Sjoerd en Hans van R. hebben we nog niet eerder op een boot gezeten.
Sui de scheepshond was een onbekende maar scheepshonden zijn meestal snugger en
lief. De broer van Mart (Klee), Hans (Pilsie) had met vriend Sjoerd geregeld
dat we mee mochten voor een week relaxen aan boord van Thetis in het Levkas
gebied.
Vrijdag. Van Hoorn naar Haarlem voor een paar uurtjes slaap. De
taxi van 02.30 van Haarlem naar Schiphol bleek later een taxi van 03.15 van
Haarlem naar Schiphol. Hoe moeilijk kan het zijn. Twee uur geslapen en dan in
de wachtkamer met Klee, die niet van wachten houdt.
Zaterdag. Over de reis kan ik kort zijn. Het was een korte reis.
Over de vertrektijd waren we minder te spreken. Een ETD van 03.30 is wel erg vroeg, maar…, ieder-voordeel-heb-ze-nadeel... je bent vroeg op de plaats van bestemming ondanks dat Griekenland 1 uur later leeft dan NL)
Over de vertrektijd waren we minder te spreken. Een ETD van 03.30 is wel erg vroeg, maar…, ieder-voordeel-heb-ze-nadeel... je bent vroeg op de plaats van bestemming ondanks dat Griekenland 1 uur later leeft dan NL)
Meteen al een bijzonder
moment op de luchthaven van Preveza waar we Anca, echtgenote van Sjoerd,
troffen die op het punt stond naar Nederland terug te vliegen. Een ontmoeting
met de vrouw van de schipper die ik nog niet kende. We wensten elkaar
respectievelijk een goede vlucht en behouden vaart.
De taxi stond al te wachten, de naam van de chauffeur ben ik even kwijt. We waren rond 09.00 in Nydri, Messolonghi marina, waar we kennismaakten met Sjoerd, Thetis en Sui.
De taxi stond al te wachten, de naam van de chauffeur ben ik even kwijt. We waren rond 09.00 in Nydri, Messolonghi marina, waar we kennismaakten met Sjoerd, Thetis en Sui.
Duffelbags aan boord,
behalve Hans, die had een koffertje op wieltjes. Nog zo gezegd…géén koffers! Je
kon het opvouwen, zei Hans nog. Meteen door naar de taverne voor een ontbijtje.
De temperatuur was rond de 19C, terwijl een vriendelijke Griek ons omeletten,
verse sju, koffie en water bracht hadden we iets te eten tijdens het praten en
konden we praten tijdens het eten. Wonderlijk hoe snel we ons aanpasten vind ik
zelf.
Als snel bleek dat we met Sjoerd wel door één kajuitdeur konden al vond ik wel dat hij heel erg bruin was, met ons vergeleken. Vooral Hans en ik zagen bleekjes. Mart kwam net terug van de Spaanse oostkust.
Het werd een gezellig ontbijt en op de terugweg naar Thetis leken we zowaar al een beetje een zeemans-schwung te hebben of was dat verbeelding?
Als snel bleek dat we met Sjoerd wel door één kajuitdeur konden al vond ik wel dat hij heel erg bruin was, met ons vergeleken. Vooral Hans en ik zagen bleekjes. Mart kwam net terug van de Spaanse oostkust.
Het werd een gezellig ontbijt en op de terugweg naar Thetis leken we zowaar al een beetje een zeemans-schwung te hebben of was dat verbeelding?
De hutten werden ingedeeld en ik was
blij dat de broertjes Cappuccino samen in één kooi sliepen. Ze snurken allebei
als de nete en geven daar graag een ander de schuld van.
Om 13.00 uur (lokale tijd) gingen de
trossen los en maakten we voor het eerst kennis met de gewoontes en mores van
Schipper Sjoerd. Op een eigen boot gaan dingen anders dan aan boord van een
bare-boat huurschip. Het schip vaarklaar maken, optakelen van de bijboot,
ophalen van het anker, beleggen van het anker, zeilen hijsen, beleggen van
lijnen, et cetera… alles gaat volgens een plan en de Schipper en zijn schip
waren een twee-eenheid, dat kon je aan alles merken. Ook in de kajuit heeft
alles een eigen plek en is er nagedacht over het voorkomen van schade en
rotzooi. Alles in dienst van het heilige zeilen en genieten.
Een “huurbak” heeft geen ziel, een eigen schip wel en dat vind je terug in kleine dingen.
De afwasborstel ligt net zodanig ingeklemd tussen de kraan en een opstaand randje zodat de zeepcontainers er achter kunnen staan een ook bij zeegang blijven staan. Het schuursponsje krijgt daardoor een eigen plek en… het bakje-voor-de theezakjes-die-2-keer-gebruikt-worden kan net tussen de andere kant van de kraan en de rechterkraan. Inderdaad, twee spoelbakken, twee kranen. En nu we het er toch over hebben. Dit alles bevindt zich in de kombuis. Er was geen keuken aan boord.
Tussen kommetjes zit een stukje keukenrolpapier en de eieren staan bovenop in de koeling en niet onderop. Net als thuis.
Over alles is nagedacht zodat je je tijdens het zeilen geen zorgen hoef te maken dat er ineens een deur openschiet en de boel er uit flikkert. Tijden het varen wil je plezier hebben en dweilen of scherven rapen hoort daar niet bij.
Oude kwarkbakjes doen dienst als opbergbakje en het was heerlijk te zien hoe deze voor allerlei doeleinden gebruikt werden. Ik kan hier niet te veel over uitweiden. Sommige dingen hou je voor je. Ik kreeg al veel vragen over de opberg methodes van Schipper Sjoerd maar er zijn grenzen. Die man heeft dat ook allemaal zelf uit moeten vinden en dan zomaar “hoppa” alles in een reisverslagje prijs geven? Geen sprake van. Privacy boven alles!
Ik kon ook aan Sjoerd zijn stille blikken merken dat als ik er ook maar aan dacht om zijn opbergbakjes in mijn reisverslag te noemen hij daar wel raadt mee zou weten. Enfin, genoeg daarover.
In één van die opbergbakjes trouwens, dat moet ik wel nog even kwijt, zat kaas. In blokjes gesneden. Ik had er al een op toen later die week bleek dat het als aas diende om te vissen. Verdomd. Ik ben geen visser en dacht dat vissen voor een wurrempie of een brood-speeksel-balletje gingen, maar nee hoor. Griekse vissen houden van kaas! Hans met die hengel in de weer met brood en speeksel en niks vangen. Sjoerd met die hengel en kaas in de weer en ook niks vangen. Wat hebben we gelachen. Heerlijk dat leven in de natuur. Ondertussen vrat Klee, die inmiddels trek had gekregen, die halve bak kaasblokken op. Dit speelde zich later in de week af maar de volgorde van gebeurtenissen is in feite irrelevant. Het gaat om de content, de intentie van het geschrevene, het plezier van het moment, als het ware. Als je daar als lezer problemen mee hebt zou ik zeggen, schrijf volgende keer zelf een verslag.
Een “huurbak” heeft geen ziel, een eigen schip wel en dat vind je terug in kleine dingen.
De afwasborstel ligt net zodanig ingeklemd tussen de kraan en een opstaand randje zodat de zeepcontainers er achter kunnen staan een ook bij zeegang blijven staan. Het schuursponsje krijgt daardoor een eigen plek en… het bakje-voor-de theezakjes-die-2-keer-gebruikt-worden kan net tussen de andere kant van de kraan en de rechterkraan. Inderdaad, twee spoelbakken, twee kranen. En nu we het er toch over hebben. Dit alles bevindt zich in de kombuis. Er was geen keuken aan boord.
Tussen kommetjes zit een stukje keukenrolpapier en de eieren staan bovenop in de koeling en niet onderop. Net als thuis.
Over alles is nagedacht zodat je je tijdens het zeilen geen zorgen hoef te maken dat er ineens een deur openschiet en de boel er uit flikkert. Tijden het varen wil je plezier hebben en dweilen of scherven rapen hoort daar niet bij.
Oude kwarkbakjes doen dienst als opbergbakje en het was heerlijk te zien hoe deze voor allerlei doeleinden gebruikt werden. Ik kan hier niet te veel over uitweiden. Sommige dingen hou je voor je. Ik kreeg al veel vragen over de opberg methodes van Schipper Sjoerd maar er zijn grenzen. Die man heeft dat ook allemaal zelf uit moeten vinden en dan zomaar “hoppa” alles in een reisverslagje prijs geven? Geen sprake van. Privacy boven alles!
Ik kon ook aan Sjoerd zijn stille blikken merken dat als ik er ook maar aan dacht om zijn opbergbakjes in mijn reisverslag te noemen hij daar wel raadt mee zou weten. Enfin, genoeg daarover.
In één van die opbergbakjes trouwens, dat moet ik wel nog even kwijt, zat kaas. In blokjes gesneden. Ik had er al een op toen later die week bleek dat het als aas diende om te vissen. Verdomd. Ik ben geen visser en dacht dat vissen voor een wurrempie of een brood-speeksel-balletje gingen, maar nee hoor. Griekse vissen houden van kaas! Hans met die hengel in de weer met brood en speeksel en niks vangen. Sjoerd met die hengel en kaas in de weer en ook niks vangen. Wat hebben we gelachen. Heerlijk dat leven in de natuur. Ondertussen vrat Klee, die inmiddels trek had gekregen, die halve bak kaasblokken op. Dit speelde zich later in de week af maar de volgorde van gebeurtenissen is in feite irrelevant. Het gaat om de content, de intentie van het geschrevene, het plezier van het moment, als het ware. Als je daar als lezer problemen mee hebt zou ik zeggen, schrijf volgende keer zelf een verslag.
Waar was ik. Oh ja. Om 13.00 uur voeren
we weg. Bestemming Spartachori. Om 13.15 hadden Klee en ik al trek in een
biertje maar als gast hou je je toch een beetje in. Onderweg hadden we bij de
buurtsuper gefoerageerd. Met de Franse slag, zonder boodschappenlijstje, een en
ander ingeslagen zodat we een paar dagen wat in de kombuis konden rommelen.
Spartachori ligt op het eiland Meganisi dat ik ken van vorige reizen. Twee Griekse broers waren de uitbaters van een strandtent waar je kon eten en drinken terwijl je boot vlak voor je neus ligt te op-en-neren. Ooit viel m’n bril daar in het water en viste een neef van de broers hem op uit15 meter water zonder perslucht. Ik kom niet verder dan een meter diep, dus was zo dankbaar als een-erfgenaam-na-het-nieuws-dat-een-afgevulde-oom-waar-je-een-pesthekel-aan-had-na-een-lang-ziekbed-is-overleden.
Hij wilde er niets voor hebben, wat ik ook probeerde.
Grieken zijn OK. De ruzie tussen Grieken en Turken op Cyprus moet door die Turken komen. Kan niet anders.
Spartachori ligt op het eiland Meganisi dat ik ken van vorige reizen. Twee Griekse broers waren de uitbaters van een strandtent waar je kon eten en drinken terwijl je boot vlak voor je neus ligt te op-en-neren. Ooit viel m’n bril daar in het water en viste een neef van de broers hem op uit15 meter water zonder perslucht. Ik kom niet verder dan een meter diep, dus was zo dankbaar als een-erfgenaam-na-het-nieuws-dat-een-afgevulde-oom-waar-je-een-pesthekel-aan-had-na-een-lang-ziekbed-is-overleden.
Hij wilde er niets voor hebben, wat ik ook probeerde.
Grieken zijn OK. De ruzie tussen Grieken en Turken op Cyprus moet door die Turken komen. Kan niet anders.
De zeiltocht voldeed aan alle
verwachtingen. Weer even wennen maar onder leiding van Sjoerd ging het op
rolletjes. Als de motor eenmaal bedankt wordt daalt er een heerlijk rust neer
waarbij je alleen maar wind en gekabbel hoort. De gasten zeilen en Sjoerd houdt
alles in de gaten. Thetis is een 40ft.
Benneteau en vaart als een luxe jacht, wat het ook is. Ligt goed op het
roer, eenvoudig in de bediening en als je een beetje gewend bent kan je met dit
schip alle kanten op. Genieten!!
De baai in bij Spartachori en i.p.v.
afmeren bij de broers legden we op voorspraak van Sjoerd aan bij een steiger
aan de andere kant. Een goede keuze blijkt later want de deining aan de andere
kant van de baai zorgt voor onrust. We lagen vlak naast een strand waar we
konden zwemmen met een mooie taverne met bier, wijn en lekkere vis. We hebben
het daar minstens 4 uur uitgehouden.
De ober was een sacherijn, we waren zowat de enige klanten en zorgden voor een top omzet maar er kon geen lach af. Sui had er maling aan en zwom tussen de visjes die alleen maar kaas lusten.
We lagen aan de Wi-Fi van de taverne waarvan ik de naam vergeten ben en stuurden foto’s naar huis dat het een lieve lust was.
Sjoerd heeft een slim antennetje dat, als hij contact krijgt met een lokaal Wi-Fi netwerk, pardoes Wi-Fi aan boord heeft. Heel slim! Sjoerd kon mailen met het thuisfront en Achmea en wij jassen er tientallen MB’s foto’s doorheen. Modern times…
Dat antennetje was een slimme zet zoals ik al zei, maar het had toch wat beperkingen. Wat precies dat ben ik even kwijt. Hans heeft een Wi-Fi knobbel en kan dingen wij niet kunnen. Ook Sjoerd niet.
Verder uitweiden over de knobbel van Hans is niet aan de orde. Net als de opbergbakjes blijven sommige dingen onder de radar. Vette pech.
Voor de technici onder u kan ik nog wel even kwijt dat de verbinding tussen het antennetje en de laptop van Sjoerd met een wit kabeltje tot stand komt. Om precies te zijn loopt het kabeltje langs het elektrisch paneel bij de navigatietafel omhoog, langs het plafond van de kajuit, tussen de handgreep door, lang het schuifluik naar de kuip. Vervolgens tussen de winch voor de grote val en de winch voor de Genua schoot over het gangboord, tussen de zeerailing naar de RVS opbouw van de bimini door naar het RVS frame van de zonnepanelen om uiteindelijk over een taps toelopend dingetje geschoven te worden alwaar het bleef zitten totdat Thetis weer zee koos en het witte kabeltje in omgekeerde richting weer opgerold werd richting navigatie tafel. Ja, ja… het is even in de details duiken maar dan heeft u een beeld van de doordachtheid van de Schipper als gaat over communicatie. Meer kan en mag ik er niet over zeggen. Iedereen luistert tegenwoordig mee.
De ober was een sacherijn, we waren zowat de enige klanten en zorgden voor een top omzet maar er kon geen lach af. Sui had er maling aan en zwom tussen de visjes die alleen maar kaas lusten.
We lagen aan de Wi-Fi van de taverne waarvan ik de naam vergeten ben en stuurden foto’s naar huis dat het een lieve lust was.
Sjoerd heeft een slim antennetje dat, als hij contact krijgt met een lokaal Wi-Fi netwerk, pardoes Wi-Fi aan boord heeft. Heel slim! Sjoerd kon mailen met het thuisfront en Achmea en wij jassen er tientallen MB’s foto’s doorheen. Modern times…
Dat antennetje was een slimme zet zoals ik al zei, maar het had toch wat beperkingen. Wat precies dat ben ik even kwijt. Hans heeft een Wi-Fi knobbel en kan dingen wij niet kunnen. Ook Sjoerd niet.
Verder uitweiden over de knobbel van Hans is niet aan de orde. Net als de opbergbakjes blijven sommige dingen onder de radar. Vette pech.
Voor de technici onder u kan ik nog wel even kwijt dat de verbinding tussen het antennetje en de laptop van Sjoerd met een wit kabeltje tot stand komt. Om precies te zijn loopt het kabeltje langs het elektrisch paneel bij de navigatietafel omhoog, langs het plafond van de kajuit, tussen de handgreep door, lang het schuifluik naar de kuip. Vervolgens tussen de winch voor de grote val en de winch voor de Genua schoot over het gangboord, tussen de zeerailing naar de RVS opbouw van de bimini door naar het RVS frame van de zonnepanelen om uiteindelijk over een taps toelopend dingetje geschoven te worden alwaar het bleef zitten totdat Thetis weer zee koos en het witte kabeltje in omgekeerde richting weer opgerold werd richting navigatie tafel. Ja, ja… het is even in de details duiken maar dan heeft u een beeld van de doordachtheid van de Schipper als gaat over communicatie. Meer kan en mag ik er niet over zeggen. Iedereen luistert tegenwoordig mee.
We aten die (zaterdag)avond heerlijk
vis met een emmertje of twee rosé en sliepen als rozen.
Zondagochtend openbaarde zich met blauwe luchten en een bescheiden
windje. Voor eens en altijd zal ik de ochtendprocedure kort schetsen maar niet
voordat de algemene opzet van de week op de Thetis samengevat kan worden in een
soort van motto “geen plan, geen deadlines, geen agenda”. Als enige heeft
Sjoerd zijn pensioen alvast goed geregeld, wij drieën (de gasten) werken nog
volop en hebben veul behoefte aan het consequent naleven van dat motto.
Mijn ochtend procedure is even kort als doeltreffend: “SSS…”, shit, shower, shave, een ritueel waar niets op af te dingen valt. Ik pas het al jaren toe en ben er groot mee geworden.
De broertjes Cappuccino volgen een soortgelijk patroon. Zij geven er, ieder op eigen wijze , een eigen draai aan (leuke woordspeling…!) en voegen, u raadt het al, er bij de taverne eerst een cappuccino aan toe. Dat schijnt de darmen op te starten en te zorgen voor een neerwaartse stuwing of zo u wilt het indalen van, danwel persklaar maken van de drol die je zeker niet aan boord door het toiletje wilt spoelen.
Mijn ochtend procedure is even kort als doeltreffend: “SSS…”, shit, shower, shave, een ritueel waar niets op af te dingen valt. Ik pas het al jaren toe en ben er groot mee geworden.
De broertjes Cappuccino volgen een soortgelijk patroon. Zij geven er, ieder op eigen wijze , een eigen draai aan (leuke woordspeling…!) en voegen, u raadt het al, er bij de taverne eerst een cappuccino aan toe. Dat schijnt de darmen op te starten en te zorgen voor een neerwaartse stuwing of zo u wilt het indalen van, danwel persklaar maken van de drol die je zeker niet aan boord door het toiletje wilt spoelen.
Vaak gingen de broertjes en ik
passagieren met onze rugzak met daarin toiletartikelen en toiletrol. SSS was de
missie. Je ziet het voor je. Een keer gingen Klee & Klee op weg naar een
taverne waar je een druk kan doen. Toen we die gevonden hadden had ik nog het
fatsoen om eerst een cappuccino te bestellen om de schijn op te houden. De
serveerster weet allang dat we komen om te kakken maar geeft geen krimp.
Klee moest zό nodig dat hij de koffie liet staan en met beknepen stem vroeg of hij eerst mocht omdat hij het niet meer hield. Arme man, je kon het aan hem zien. Een taverne verder en het was te laat geweest.
Hans is nog brutaler. Hij bestelt niet eens cappuccino. Ik kwam van de plee, Klee was halverwege zijn koffie en Hans had inmiddels van het damestoilet gebruikt gemaakt. Hatseflats! Daar kunnen we nog wat van leren!
Sjoerd maakt ondertussen een wandelingetje met Sui. Sui maakt geen gebruik van de SSS methode. Zij hanteert: “LZKVL…”, lopen, zitten, kakken, verder lopen. Ook goed voor Sjoerd, blijft hij in beweging.
Wat het ochtend ritueel is van de schipper is…, daar worden geen mededelingen over gedaan.
Klee moest zό nodig dat hij de koffie liet staan en met beknepen stem vroeg of hij eerst mocht omdat hij het niet meer hield. Arme man, je kon het aan hem zien. Een taverne verder en het was te laat geweest.
Hans is nog brutaler. Hij bestelt niet eens cappuccino. Ik kwam van de plee, Klee was halverwege zijn koffie en Hans had inmiddels van het damestoilet gebruikt gemaakt. Hatseflats! Daar kunnen we nog wat van leren!
Sjoerd maakt ondertussen een wandelingetje met Sui. Sui maakt geen gebruik van de SSS methode. Zij hanteert: “LZKVL…”, lopen, zitten, kakken, verder lopen. Ook goed voor Sjoerd, blijft hij in beweging.
Wat het ochtend ritueel is van de schipper is…, daar worden geen mededelingen over gedaan.
Toch overheerst de gêne. Ik spreek
voor mijzelf. Voorbeeld. De thuishaven van Thetis, Nydri heeft een
scheepswinkel in nieuwe en 2de hands scheepsartikelen. Als je in de
buurt bent niet vergeten even te gaan kijken. De moeite waard! De uitbaatster,
ik ben haar naam even kwijt, is heel aardig. Zij spreekt redelijk Engels. Haar
dochter helpt in de zaak, net als haar veel ouder lijkende vader. De dochter
spreekt heel goed Engels. Links voor, als je bij de winkel aankomt, ligt hun
hondje aan een riempje. Pittig beestje, lief, maar ook venijnig. Achter het
hondje is een toilet en een douche.
Kom ik aanlopen met m’n rugzak met pleepapier en vraag of ik gebruik mag maken van het toilet en de douche. Glimlachend verleent de eigenaresse en/of haar dochter toestemming en verdwijn ik in de plee die een kier heeft waar ik door naar buiten kan kijken. Als ik naar buiten kan kijken kunnen zij naar binnen kijken. Hoe fijn is dat.
Kom ik na m’n eerste S van die ochtend weer naar buiten, na 3 x te hebben doorgetrokken omdat m’n drol weigert door te spoelen, loop ik wéér tegen die eigenares en haar dochter aan die aan de koffie zitten en vriendelijk glimlachen. Ze Wééten dat ik heb zitten kakken en denken bij zichzelf, “zo, die heeft effe lekker zitten kakken op onze plee…!”. Dat is niet goed voor een stabiel zelfbeeld zakmaarzegge. Misschien ben ik te gevoelig. Volgens mij interesseert het Mart geen zak wat die dames denken.
Kom ik aanlopen met m’n rugzak met pleepapier en vraag of ik gebruik mag maken van het toilet en de douche. Glimlachend verleent de eigenaresse en/of haar dochter toestemming en verdwijn ik in de plee die een kier heeft waar ik door naar buiten kan kijken. Als ik naar buiten kan kijken kunnen zij naar binnen kijken. Hoe fijn is dat.
Kom ik na m’n eerste S van die ochtend weer naar buiten, na 3 x te hebben doorgetrokken omdat m’n drol weigert door te spoelen, loop ik wéér tegen die eigenares en haar dochter aan die aan de koffie zitten en vriendelijk glimlachen. Ze Wééten dat ik heb zitten kakken en denken bij zichzelf, “zo, die heeft effe lekker zitten kakken op onze plee…!”. Dat is niet goed voor een stabiel zelfbeeld zakmaarzegge. Misschien ben ik te gevoelig. Volgens mij interesseert het Mart geen zak wat die dames denken.
Genoeg over de stoelgang. Waar was
ik. Zondagochtend. We hebben SSS achter de rug en het eerste ontbijt met
eieren, spek en kaas ging er in als eieren, spek en kaas. Het diepblauwe water
van de Ionische zee lonkt. De laptop van Sjoerd toverde de avond tevoren
windrichting en windsterkte voor de komende 24 uur tevoorschijn en maakte dat
er gekozen werd voor Kastos. We varen de baai van Spartachori stuurboord uit en
volgen de grillige kustlijn van Meganisi en gaan voor anker in een baaitje waar
de mannen gaan zwemmen terwijl ik in de kombuis m’n gang ga met een eenvoudige
lunch. Maar goed dat ik na de lunch niet ben gaan zwemmen want na anker-op gaat
het lekker waaien en hebben we een prachtig koersje richting Kastos. We raken
al gewend. Sui slaapt op banken, naast lieren of gewoon op de grond. Een
heerlijk dier, we zijn al snel gek op haar.
Wat doe je dan tijdens het zeilen, vraagt Wendy. Je verveelt je toch te pletter? Ja, als je niet van zeilen houdt, inderdaad! Wat doe je tijdens het zeilen? Praten.., foto’s maken.., aan het roer staan.., kijken of die punt van dat eiland te bezeilen is.., hoogte houden.., praten over de boot., over de stand van de zeilen.., je neus snuiten.., over klusjes aan boord, wat dingen kosten.., wat we vanavond gaan doen.., over de broek van Klee.., over de bril van Sjoerd.., over de bellers naar Hans.., over wat we willen drinken.., die goeie mop vertellen.., sterke verhalen over eerdere zeilreizen.., om je heen kijken.., in de zon zitten.., tell-tales checken.., schoten doorzetten (“slack” er uit) .., genieten.., waar doen we boodschappen.., waar eten we vanavond.., is het al borreltijd.., en nog een heleboel meer.
Een ongeschreven wet is; “what happens on board, stays on board”. Daar kan je wat mee, de verhalen hielden niet op.
Wat doe je dan tijdens het zeilen, vraagt Wendy. Je verveelt je toch te pletter? Ja, als je niet van zeilen houdt, inderdaad! Wat doe je tijdens het zeilen? Praten.., foto’s maken.., aan het roer staan.., kijken of die punt van dat eiland te bezeilen is.., hoogte houden.., praten over de boot., over de stand van de zeilen.., je neus snuiten.., over klusjes aan boord, wat dingen kosten.., wat we vanavond gaan doen.., over de broek van Klee.., over de bril van Sjoerd.., over de bellers naar Hans.., over wat we willen drinken.., die goeie mop vertellen.., sterke verhalen over eerdere zeilreizen.., om je heen kijken.., in de zon zitten.., tell-tales checken.., schoten doorzetten (“slack” er uit) .., genieten.., waar doen we boodschappen.., waar eten we vanavond.., is het al borreltijd.., en nog een heleboel meer.
Een ongeschreven wet is; “what happens on board, stays on board”. Daar kan je wat mee, de verhalen hielden niet op.
Kastos komt in zicht en Hans verpulvert
en passant het boot-snelheids-record, zonder een spier te verrekken, en tilt het
naar 8.3 knopen op de GPS. Congrats Pilsie! We doen een rondje op jouw succes!
Pils is nl. de bijnaam van Hans en Klee is de bijnaam van Mart en van mij. Dat laatste begrijp ik zelf ook niet zo goed.
Pils is nl. de bijnaam van Hans en Klee is de bijnaam van Mart en van mij. Dat laatste begrijp ik zelf ook niet zo goed.
Normaal gesproken gaan we achteruit
voor anker met een anker voor en trosjes achter bij de kade. In Kastos is het
rustig en we liggen langszij de kade. Een vriendelijk Nederlands echtpaar die
we in Nydri al hadden ontmoet nemen een lijntje aan en adviseren over
kop-of-kont naar de wind i.v.m. wegvaren de volgende dag. Hij is wat ouder en
zij dus wat jonger en spreekt Grieks.
Begin van de avond komt er nog een kleiner jacht op de kop van de kade liggen met twee Russen en een Russische dame. We fantaseren over dit trio maar komen er niet helemaal uit wie-bij-wie hoort. Het is onze zaak ook niet maar we zijn wel nieuwsgierig. Ik denk dat het spionnen zijn. De ene Rus is het type dat voorkomt in oude Bond films. Gezet, buikje, rond hoofd met geknepen ogen en kort donker haar. Mist één tand en draagt teveel goud. Misschien best een aardige huisvader maar ik vertrouwde hem toch niet zo. In het verleden heb ik wel eens zaken gedaan met Russen en daar kan ik een apart verslag over schrijven. Gaan we niet doen, maar deze Rus leek zelfs een beetje op de Rus die ik ken van vroeger. Zou zijn broer kunnen zijn dus ik blijf op mijn hoede.
Begin van de avond komt er nog een kleiner jacht op de kop van de kade liggen met twee Russen en een Russische dame. We fantaseren over dit trio maar komen er niet helemaal uit wie-bij-wie hoort. Het is onze zaak ook niet maar we zijn wel nieuwsgierig. Ik denk dat het spionnen zijn. De ene Rus is het type dat voorkomt in oude Bond films. Gezet, buikje, rond hoofd met geknepen ogen en kort donker haar. Mist één tand en draagt teveel goud. Misschien best een aardige huisvader maar ik vertrouwde hem toch niet zo. In het verleden heb ik wel eens zaken gedaan met Russen en daar kan ik een apart verslag over schrijven. Gaan we niet doen, maar deze Rus leek zelfs een beetje op de Rus die ik ken van vroeger. Zou zijn broer kunnen zijn dus ik blijf op mijn hoede.
Hans ontdekt de hengel en gaat
hengelen. Terwijl hij brood morst gaat Sui bijna te water, zo fascinerend vindt
ze die piepkleine visjes die heen en weer schieten. Uiteindelijk zet Sjoerd
haar in de bijboot en zit ze als een koningin, al dobberend, meewarig de
pogingen van Hans gade te slaan. Ook Sjoerd ziet niets in de pogingen van Hans
en komt met het opbergbakje met oude kaas (zie blz. 2) Een wondermiddel zegt
Sjoerd. Let maar op…en verdomd na 3 uur trekt hij een 10 centimeter lang visje
uit het water en laat hem vervolgens weer uit zijn vingers glippen. Hans niets
gezien, Sjoerd; echt waar! Niemand ziet dat Klee ondertussen het wonderaas
staat te verorberen.
Sjoerd stelt voor dat we op Kastos naar het etablissement van Alexis en Elena gaan. Liefhebbers van muziek en ze serveren heerlijke pizza’s. De baai waar we aanleggen is verre van luxe, eerder een beetje morsig maar wel leuk. De taverne ligt iets hoger op de heuvel en nadat we ons hebben opgetut gaan we op stap.
Mooi uitzicht vanaf het balkon van het restaurant en we tellen al gauw flessen i.p.v. glazen.
Sjoerd heeft een issue met Achmea en houdt ruggespraak met Anca terwijl wij de wijn keuren. Sui heeft achter katten aangezeten en vindt nu rust onder een stoel. De uitbater heeft in Mart zijn gelijke gevonden en het gaat alleen nog maar over muziek. Mij goed. Ik ben een liefhebber van muziek en van wijn en de pizza’s en vooral…“geen plan, geen deadlines, geen agenda”. Naarmate de avond verstrijkt stijgt de stemming. Alexis besluit ons te trakteren op een DVD waar allerlei top artiesten hun ding doen. Ik vind een stoel en ga genieten. Een tijdje later vindt Sjoerd ook een stoel naast mij en gaat genieten. Even later zitten we allebei te knikkebollen. Die-hards van het eerste uur.
Sjoerd stelt voor dat we op Kastos naar het etablissement van Alexis en Elena gaan. Liefhebbers van muziek en ze serveren heerlijke pizza’s. De baai waar we aanleggen is verre van luxe, eerder een beetje morsig maar wel leuk. De taverne ligt iets hoger op de heuvel en nadat we ons hebben opgetut gaan we op stap.
Mooi uitzicht vanaf het balkon van het restaurant en we tellen al gauw flessen i.p.v. glazen.
Sjoerd heeft een issue met Achmea en houdt ruggespraak met Anca terwijl wij de wijn keuren. Sui heeft achter katten aangezeten en vindt nu rust onder een stoel. De uitbater heeft in Mart zijn gelijke gevonden en het gaat alleen nog maar over muziek. Mij goed. Ik ben een liefhebber van muziek en van wijn en de pizza’s en vooral…“geen plan, geen deadlines, geen agenda”. Naarmate de avond verstrijkt stijgt de stemming. Alexis besluit ons te trakteren op een DVD waar allerlei top artiesten hun ding doen. Ik vind een stoel en ga genieten. Een tijdje later vindt Sjoerd ook een stoel naast mij en gaat genieten. Even later zitten we allebei te knikkebollen. Die-hards van het eerste uur.
Het afscheid van Alexis en Elena is
hartverwarmend. Wat een leuke mensen en wat een gastvrijheid. Dat gedoe op
Cyprus moet toch echt aan die Turken liggen. Kan niet anders!
We halen de loopplank en de kajuit. Inmiddels is het 01.30 en Sjoerd checkt nog even de weersverwachting voor morgen (maandag).
We halen de loopplank en de kajuit. Inmiddels is het 01.30 en Sjoerd checkt nog even de weersverwachting voor morgen (maandag).
Maandag. We staan op terwijl de huiswijn nog niet uitgewerkt is.
SSS en gáán met dat schip. De laatste S doen we om de dag. De eerste S wordt
nooit overgeslagen. Met de middelste zijn we flexibel maar ranzig wordt het
nooit.
We raken gewend en in-geslingerd maar stoten nog wel steeds ons hoofd. Schepen zijn ontworpen om te zeilen, niet om in te wandelen. Bukken is het motto, wat mannen van de enige lengte maar al te vaak ondervinden. De afmetingen van een schip moet zich op je harde schijf nestelen. Na een paar weken is het een feit. Bij een normaal werkend brein komt na een tijdje vanzelf de buk-beweging als je een deuropening op kajuitopening in- of uitgaat. Voordat het zover is wordt je echt gestoord van al die plekken die jou op te lijken zoeken. Het is alsof je stilstaat, de deuropening naar je toekomt en je vervolgens een knal voor je harses geeft. Dat is natuurlijk niet zo maar zo lijkt het. Je ingebouwde antenne en radar moet het schip eerst inlezen voordat het enige bescherming biedt. Je voelt dan als het ware wanneer bukken geboden is.
We raken gewend en in-geslingerd maar stoten nog wel steeds ons hoofd. Schepen zijn ontworpen om te zeilen, niet om in te wandelen. Bukken is het motto, wat mannen van de enige lengte maar al te vaak ondervinden. De afmetingen van een schip moet zich op je harde schijf nestelen. Na een paar weken is het een feit. Bij een normaal werkend brein komt na een tijdje vanzelf de buk-beweging als je een deuropening op kajuitopening in- of uitgaat. Voordat het zover is wordt je echt gestoord van al die plekken die jou op te lijken zoeken. Het is alsof je stilstaat, de deuropening naar je toekomt en je vervolgens een knal voor je harses geeft. Dat is natuurlijk niet zo maar zo lijkt het. Je ingebouwde antenne en radar moet het schip eerst inlezen voordat het enige bescherming biedt. Je voelt dan als het ware wanneer bukken geboden is.
Dus bij het opstaan ’s ochtend, als
de nachtwalm je doet besluiten je kooi toch maar te verlaten, kom je een
medepassagier tegen die in de kajuit in zijn onderbroek voor zich uit staat te
kijken, zich afvragend hoe laat het de avond ervoor geworden is en of hij het
leuk heeft gehad.
Je verwacht een opgewekt “goedemorgen” te horen maar in plaats daarvoor hoor je een gesmoord “kut!”.
Weer een slachtoffer van een te lage deuropening! Met 4 man in de kajuit navigeren richting kombuis voor de thee, richting trap voor de kuip, richting plee voor een plas, richting navigatietafel voor een weerbericht lijkt op een ballet van een choreograaf met evenwichtsstoornis. Het hoort er bij.
Je verwacht een opgewekt “goedemorgen” te horen maar in plaats daarvoor hoor je een gesmoord “kut!”.
Weer een slachtoffer van een te lage deuropening! Met 4 man in de kajuit navigeren richting kombuis voor de thee, richting trap voor de kuip, richting plee voor een plas, richting navigatietafel voor een weerbericht lijkt op een ballet van een choreograaf met evenwichtsstoornis. Het hoort er bij.
Na een zondag)nacht achter de
strekdam van Kastos te hebben gelegen en de bemanning tijd genoeg heeft gehad
om de zonden van de avond ervoor te overdenken vertrekken we na een licht
ontbijt met halve wind richting Frikes. Atokos eiland ligt halverwege en
volgens m’n dagboek liet Sjoerd ons hier een prachtige baai zien waar we een
kort toeristisch rondje maken, de natuur bewonderen en berggeiten ontdekken.
Die dieren doen hun dagelijks berggeiten ding met een bel om hun nek en halen de meest gekke capriolen uit om te grazen of zich gewoon uitsloven zodra er toeristen in de buurt zijn. Steile hellingen en dan zonder te vallen op die ongemakkelijke hoefjes overeind blijven. Een ware kunst.
In Frikes sprak ik de hoofdgeit en die beaamde dat ze een deal hadden met de plaatselijke VVV om wat meer zichtbaar te worden. Voor de geitenkolonie was het tijdens de crisis toch al afzien, zeker nadat de EU met boetes en andere nare maatregelen was begonnen. Win-win zei de hoofdgeit. Wij zorgen voor meer bekijks, dus meer toeristen en krijgen daarvoor een lik uit de Europese subsidiepot voor onderdak en afgekeurde Kittekat blikjes die ze in het noorden weggooien maar waar mijn kolonie goed van kan leven. Ik was blij voor de geit en zijn kudde. Ik beloofde hem dat ik nog tijdens onze reis een Griekse geitenkaassalade zou maken waarvan een deel van de opbrengsten weer ten goede zou komen aan de geitenkolonie. Na een hug met de geit gingen we allebei tevreden verder. Grieken en geiten, je kan niet anders dan van ze houden.
Trouwens, om ze vanaf de boot te ontdekken op een dichtbegroeide helling is nog een hele kunst. De andere drie hadden ze allang gezien maar ik had er moeite mee. Toch net een nieuwe bril. Gek hè?
Die dieren doen hun dagelijks berggeiten ding met een bel om hun nek en halen de meest gekke capriolen uit om te grazen of zich gewoon uitsloven zodra er toeristen in de buurt zijn. Steile hellingen en dan zonder te vallen op die ongemakkelijke hoefjes overeind blijven. Een ware kunst.
In Frikes sprak ik de hoofdgeit en die beaamde dat ze een deal hadden met de plaatselijke VVV om wat meer zichtbaar te worden. Voor de geitenkolonie was het tijdens de crisis toch al afzien, zeker nadat de EU met boetes en andere nare maatregelen was begonnen. Win-win zei de hoofdgeit. Wij zorgen voor meer bekijks, dus meer toeristen en krijgen daarvoor een lik uit de Europese subsidiepot voor onderdak en afgekeurde Kittekat blikjes die ze in het noorden weggooien maar waar mijn kolonie goed van kan leven. Ik was blij voor de geit en zijn kudde. Ik beloofde hem dat ik nog tijdens onze reis een Griekse geitenkaassalade zou maken waarvan een deel van de opbrengsten weer ten goede zou komen aan de geitenkolonie. Na een hug met de geit gingen we allebei tevreden verder. Grieken en geiten, je kan niet anders dan van ze houden.
Trouwens, om ze vanaf de boot te ontdekken op een dichtbegroeide helling is nog een hele kunst. De andere drie hadden ze allang gezien maar ik had er moeite mee. Toch net een nieuwe bril. Gek hè?
Naarmate we vorderden richting
Frikes hadden we wind en windstilte te maken. Het is maandag. De luitjes thuis
zijn aan het werk en wij hebben het erg naar ons zin.
Dwarrelwinden zijn in deze regio tussen de eilanden een way of life en we maken 180 graden windshiften mee. Laat daar maar eens een koers op los. Klee checkt de “ducktails” (tell-tales volgens de Van Dale) en zegt dat het goed gaat. Hans probeert bij vlagen zijn record aan te scherpen maar helaas, 8.3 knots blijft in de boeken.
Dwarrelwinden zijn in deze regio tussen de eilanden een way of life en we maken 180 graden windshiften mee. Laat daar maar eens een koers op los. Klee checkt de “ducktails” (tell-tales volgens de Van Dale) en zegt dat het goed gaat. Hans probeert bij vlagen zijn record aan te scherpen maar helaas, 8.3 knots blijft in de boeken.
Had ik al iets gezegd over de
communicatie met Klee? Je vertelt b.v. iets over je werk, je relatie of gewoon
iets wat je in de krant gelezen hebt. Dan komt Klee; “Zóó? …. Ga weg… Werkelijk?... Joh toch!...
Je meent het!... T’is wat.... Echt?.... Nou, nou… Nooit geweten… Nee maar… Tjemig!...
Eerlijk waar?...
Sinds ik weet dat de familie van Rooden (Haarlem) nog steeds op de Donald Duck geabonneerd is verbaasd niets mij meer.
Sinds ik weet dat de familie van Rooden (Haarlem) nog steeds op de Donald Duck geabonneerd is verbaasd niets mij meer.
Richting Frikes. De baai in en op
zoek naar een mooi plaatsje. Over bakboord ligt een kade met enkele afgemeerde
schepen. Forse jachten met veel Engelsen aan boord. Ook hier assistentie bij
het aanleggen. De EU is op het water heel anders dan in Brussel of Straatsburg.
Cameron, Merkel, Hollande, Rutte, Samaras, Rompuy zijn goed in handshakes-with-a-smile
tijdens banketten en vervolgens vechten ze elkaar de tent uit.
Op het water overheerst de maritieme code dat je altijd assistentie verleent. Ideetje Brussel en Straatburg? We moeten over 10 dagen stemmen, pas maar op anders gaan we niet!
Op het water overheerst de maritieme code dat je altijd assistentie verleent. Ideetje Brussel en Straatburg? We moeten over 10 dagen stemmen, pas maar op anders gaan we niet!
We liggen als een rots in Frikes, 60
meter ankerketting met een borglijntje, wie doet je wat. We krijgen al aardig
door hoe het moet. Eerst een biertje en genieten van de baai en het uitzicht.
Daar is de Ionische zee met al haar eilanden onovertroffen. De vergezichten
doen je smelten. De kleuren, geuren, het geroezemoes en de zachte snuit van Sui.
Wonderlijk vredig.
Klee & Klee doen boodschappen
voor de komende dagen en trekken de hele Wi-Fi van een taverne leeg omdat we
heel erg met het thuisfront bezig zijn om foto’s te versturen. Fijn dat die
mevrouw van de taverne zo goed Engels spreekt. Ze is Engelse blijkt later. Het
Griekse Mythos bier is lekker en koud. De Engelse mevrouw serveert olijven met
brood en denkt, die komen hier vanavond lekker eten. Mis!
Die avond eten we bij een oude Griekse heer met zwarte nagels die bezwoer dat alles wat we bij hem aten vers is. De aardige, maar magere serveerster deed glimlachend haar werk. Wij waren tevreden, het was inderdaad erg lekker.
Sui lag vast aan een tafelpoot maar de zwerfkatten lieten haar niet met rust. Stoïcijns zaten zij net buiten hapafstand van een getergde Sui die haar eigen plan had maar geen kans kreeg. Sjoerd jongleerde met een glas water en hield zo de katten op afstand. Een dappere maar vergeefse strategie. Griekse zwerfkatten zijn net als Griekse berggeiten, je maakt ze niet gek.
De volgende stop is een taverne voor koffie en thee en wat blijkt? Tottenham Hotspurs all-over-the-place.
De broertje cappuccino waren in de wolken. De barman hield niet op over zijn club en Ajax en alles wat voetbal zo leuk maakt. Sjoerd op zijn beurt logde in met zijn iPad voor een update van het weer, terwijl Sui de hele bar begroette. We besloten de volgende dag Fiskardo (Cephalonia) te laten liggen en Sivota (Levkas) aan te doen. Bft. 6 tot 7 lag woensdag vanaf 12 uur in het verschiet en een verstandige schipper zoekt de narigheid niet op.
Fiskardo loopt niet weg en Sivota stond sowieso op mijn shortlist. De broertje cappuccino vonden het prima.
Die avond eten we bij een oude Griekse heer met zwarte nagels die bezwoer dat alles wat we bij hem aten vers is. De aardige, maar magere serveerster deed glimlachend haar werk. Wij waren tevreden, het was inderdaad erg lekker.
Sui lag vast aan een tafelpoot maar de zwerfkatten lieten haar niet met rust. Stoïcijns zaten zij net buiten hapafstand van een getergde Sui die haar eigen plan had maar geen kans kreeg. Sjoerd jongleerde met een glas water en hield zo de katten op afstand. Een dappere maar vergeefse strategie. Griekse zwerfkatten zijn net als Griekse berggeiten, je maakt ze niet gek.
De volgende stop is een taverne voor koffie en thee en wat blijkt? Tottenham Hotspurs all-over-the-place.
De broertje cappuccino waren in de wolken. De barman hield niet op over zijn club en Ajax en alles wat voetbal zo leuk maakt. Sjoerd op zijn beurt logde in met zijn iPad voor een update van het weer, terwijl Sui de hele bar begroette. We besloten de volgende dag Fiskardo (Cephalonia) te laten liggen en Sivota (Levkas) aan te doen. Bft. 6 tot 7 lag woensdag vanaf 12 uur in het verschiet en een verstandige schipper zoekt de narigheid niet op.
Fiskardo loopt niet weg en Sivota stond sowieso op mijn shortlist. De broertje cappuccino vonden het prima.
Dinsdag. De mannen de wal op. Ik maak ontbijt. M’n iPhone met
Spotify nummers op de kajuitspeakers. Wat gouwe ouwe en Carmen van Ramsey
Lewis, of is het Ramsus. Nou ja, maakt niet uit. Anker op, Frikes verdwijnt en
we gaan bakboord uit richting Sivota. Zodra de motor bedankt wordt daalt er een
heerlijk rust over ons. Dit is zeilen in een ansichtkaart, we houden Arkoudi
eiland aan stuurboord en halen er uit wat er in zit.
De tijd is aan ons. De wind, zon,
zee en de bergen in de verte zorgen dat we ons geen moment vervelen. Ik maak voor
de lunch een Griekse salade met uitjes, komkommer, tomaten, avocado, knoflook,
olie, azijn, zout, peper, tabasco, toast en witte wijn of rosé. Eenvoudig maar
lekker. Het leven is zo slecht nog niet. Hier kan je aan gewend raken.
Bestemming Sivota. Van vorige
bezoeken aan dit plaatsje herinner ik mij de verrassende aanlooproute. Vanaf
zee zie je niets. Als je dichterbij komt zie je dat de zee tussen de rotsen
door een opening vindt en als je die volgt opent zich een panorama met daarin
Sivota, omgeven door bergen met tavernes aan de wkade. In mijn herinnering
stonden er een stuk of 10 tavernes met terrassen aan de waterkant. Je
preekstoel stootte als het ware tegen de tafel waar je later ging dineren. Voor
iedereen die nog nooit tussen de Griekse eilanden heeft gevaren; doe het gewoon
een keer. Zoek goed gezelschap uit, wees daar selectief in en ga zo nodig af op
goede aanbevelingen. Gewoon doen, onder het motto “YOLO!” (You Only Live Once…).
We zoeken een plek en leggen
achterwaarts aan (anker & trosjes). T.o. de loopplank ligt een gezellige
tent. Gaan we vanavond een koffietje doen.
De Engelse buren houden zo te horen
wel van een pilsje. Even later schuift er een nog groter Engels jacht tussen
met twee dames en twee heren. Als het koppels zijn is er sprake van een
mis-match. Als het familie van elkaar is er sprake van incest. We hebben er
allemaal een mening over, feit is dat een van de dames er best gezellig uitziet
zakmaarzegge, waarop Klee bijdraagt met: “Zóó? …. Ga weg… Werkelijk?... Joh
toch!... Je meent het!... T’is wat.... Echt?.... Nou, nou… Nooit geweten… Nee
maar… Tjemig!... Eerlijk waar?...
Sivota is veranderd. Holiday Sailing
heeft er zijn hoofdkwartier gevestigd. Een Engels verhuurbedrijf voor
flottieljes. We tellen tientallen huurboten, van klein tot groot, bemand door veelal
Engelse echtparen op leeftijd. Een fabriek, dat Holiday Sailing, een ware
money-making-machine. Om de week wisselen. Briefing, varen, eten, slapen, enz. enz… Engelsen zijn een varend volk en de
exponenten van Britse stereotypen lijken verzameld in het Levkas gebied. Te
bleek of te roodverbrand, te dik, teveel tatoeages, veel bier, hard praten en
lachen maar wel vriendelijk.
Taverne na taverne en overal
vriendelijk mannen die hun restaurant aanprijzen. We gaan overstag voor een 10%
discount aanbod en settelen ons op de eerste etage met uitzicht op boten en
baai. Wi-Fi code opvragen en foto’s via sociale media versturen aan het
thuisfront. Een ritueel. De tijden zijn veranderd. Ik stuurde vroeger één
ansichtkaart per vakantie; “Alles goed hier. We genieten. Het eten is heerlijk!
Tot gauw. Xxx (getekend zonnetje)”. Nu vliegen de digitale foto’s binnen enkele
seconden met tekst naar de ontvanger en word je lichtelijk pissig als je niet
binnen een paar minuten een reactie krijgt. Met een groep-app bemoeit iedereen
zich ermee en als je thuiskomt en nog een paar verhalen verteld hoor je; “ja
dat zag ik…, ja, ja dat appte je al” en ben je binnen 5 minuten klaar met je
vakantieverhaal.
Griekse restaurants hebben heerlijke gerechten maar op toeristische plekken zoals de eilanden in het Levkas gebied serveren ze wel veel van hetzelfde. Niet veel verrassing dus maar we laten het ons iedere keer wel goed smaken. Vooral met vis doen ze lekkere dingen, niet teveel opsmuk, lekker van smaak.
Moussaka, tzatziki, feta, aubergine, pitabroodjes, snackjes in filotdeeg, overal lekker…
Vanachter ons bord keken we neer op de afgemeerde Holiday Sailing vloot. Van pakweg 7 tot 15 meter lang en met de opstekende wind de baai in lagen de kleinere zeiljachtjes behoorlijk te stampen. Met de verwachte 6 tot 7 Bft. van morgen was er nog wat werk aan de winkel om geen schade op te lopen. Sommige spiegels zaten dicht op de kaai. Als dat maar goed gaat!
Griekse restaurants hebben heerlijke gerechten maar op toeristische plekken zoals de eilanden in het Levkas gebied serveren ze wel veel van hetzelfde. Niet veel verrassing dus maar we laten het ons iedere keer wel goed smaken. Vooral met vis doen ze lekkere dingen, niet teveel opsmuk, lekker van smaak.
Moussaka, tzatziki, feta, aubergine, pitabroodjes, snackjes in filotdeeg, overal lekker…
Vanachter ons bord keken we neer op de afgemeerde Holiday Sailing vloot. Van pakweg 7 tot 15 meter lang en met de opstekende wind de baai in lagen de kleinere zeiljachtjes behoorlijk te stampen. Met de verwachte 6 tot 7 Bft. van morgen was er nog wat werk aan de winkel om geen schade op te lopen. Sommige spiegels zaten dicht op de kaai. Als dat maar goed gaat!
We besloten de avond in een taverne t.o.
Thesis. De cappuccino broertjes bestelden een cappuccino, Sjoerd een thee en ik
deed met de broertjes mee. Even uitbuiken voordat we onze kooi opzochten. Sui
had nog een 1-op-1tje met een buurtkat maar liep verder geen schade op.
Woensdagochtend. Het was hier dat Klee en ik een toilet zochten zoals
beschreven op pagina 3 van dit verslag. Op de terugweg richting Thesis kwamen
we Sjoerd tegen en we besloten ons te laten verwennen met een ontbijt met verse
sju, omeletten, koffie, thee en toast in een Taverne, drukbezet door Engelse
zeilers. Een volle zaak is vaak een teken dat de kwaliteit goed is. Ik zeg
vaak, want het kan ook tegenvallen. Wij hadden geluk. De jongeman die ons
bediende was heel aardig maar niet in vorm. Traag, ee beetje afwezig, niet
on-the-ball zogezegd. Toen ik hem onderweg naar het toilet sprak vertelde hij
dat hij van Cyprus kwam en de ruzie met die Turken zat was en daarom een beetje
chagrijnig was. Zijn zus had een relatie met een overigens best aardige Turk, Cetin
K., die net aan de andere kant van de scheidslijn woonde. Dat was niet slim van
die zus. Zij heette Maria, naar haar oudtante van Grieks-Cypriotisch komaf, en
haar naam viel niet goed bij de Turkse familie. Daar kwam bij dat een broer van
Cetin K. bij Galatasaray
voetbalde, inderdaad, de club van Wesley. De Griekse familie van Maria had
ongelofelijk de pest aan Wesley omdat hij altijd spuugde op het veld en dat
geldt in Griekenland als een belediging. Enfin, om een lang verhaal kort te
maken, het zat niet goed en hij, Rastapopoulus B., had er genoeg van en was 4
weken geleden naar Sivota verhuisd. Hij was er klaar mee. Liefde is
doof voor rationeel denken. Maria weigerde Cetin K. te laten vallen en hij
Rasta (kort voor Rastapopoulus) was het zat altijd voor zijn zus Maria in de
bres te moeten springen. Rasta gaf me een knipoog en zei, “het bevalt me hier
een stuk beter en ik heb nu een Engelse vriendin, kan je aan m’n Engels wel
merken zeker!”. Die jongen had het moeilijk maar was door het delen van zijn problemen
met een buitenlander duidelijk opgeknapt. Ik sta altijd erg open voor
familieleed.
De wachttijd voor onze bestelling werd
verkort door het observeren van af- en aan vliegende zwaluwen die hun nest
kunstig hadden gebouwd tussen balken en ondersteund door een speaker die
metaalachtig klinkende Griekse plafondmuziek liet horen. Natuur en techniek,
wie zegt dat het niet samengaat.
Tegenover onze tafel was de crew van Holiday Sailing bezig om met een bij bootje extra ankers te plaatsen. Zij hadden de weersverwachting niet in de wind geslagen(!) en namen schade beperkende maatregelen.
Handige, jonge gasten, waarschijnlijk studenten met een zomerbaantje waar velen van dromen. Ook al verdien je geen drol, een paar maanden met een zeilvloot knoeien, kan geen teleurstelling opleveren. Vergelijk het eens met bollen pellen, ik noem maar wat.
Tegenover onze tafel was de crew van Holiday Sailing bezig om met een bij bootje extra ankers te plaatsen. Zij hadden de weersverwachting niet in de wind geslagen(!) en namen schade beperkende maatregelen.
Handige, jonge gasten, waarschijnlijk studenten met een zomerbaantje waar velen van dromen. Ook al verdien je geen drol, een paar maanden met een zeilvloot knoeien, kan geen teleurstelling opleveren. Vergelijk het eens met bollen pellen, ik noem maar wat.
Rond elf uur gingen de trossen los en het antennetje naar beneden en stoomde
Thetis de baai uit, volgde het meanderende water tussen de rotsen om vervolgens
bakboord uit tussen Levkas en Meganisi richting Nydri te koersen.
De wind was al wat aangewakkerd en we voelden de lange deining van de zee die vanuit de laars van Italië op ons afkwam. Wolkenpartijen lagen in de verte en kwamen onze kant op. De wind was bij vlagen Bft. 5 en met een lekker vaartje zeilden we halve wind richting de passage tussen de eilanden.
De zee tussen de voet van de Italiaanse laars en Levkas eiland is behoorlijk breed, er is ruimte om een flinke deining op te bouwen en we pakken er net een staartje van mee. De wind is soms half, soms bakstag en we rollen over de deining. De ansichtkaart is even minder blauw en strak… every day is a new day…!
Zodra we in de beschutting van Levkas varen is de zee weer vlak. Wel bouwen wolkenpartijen zich op en worden donkerder. Vanaf 12 uur zou het slechter weer worden en het ziet er naar uit dat het klopt. Het uitzicht tussen de eilanden met donkere wolken en zon is fantastisch. Naarmate Nydri dichterbij komt wordt het donkerder en de wind wakkert aan. Als we de landpunt bij de baai van Nydri ronden en bakboord uit gaan strijken we de zeilen en varen op de motor verder richting Messolonghi marina.
De wind was al wat aangewakkerd en we voelden de lange deining van de zee die vanuit de laars van Italië op ons afkwam. Wolkenpartijen lagen in de verte en kwamen onze kant op. De wind was bij vlagen Bft. 5 en met een lekker vaartje zeilden we halve wind richting de passage tussen de eilanden.
De zee tussen de voet van de Italiaanse laars en Levkas eiland is behoorlijk breed, er is ruimte om een flinke deining op te bouwen en we pakken er net een staartje van mee. De wind is soms half, soms bakstag en we rollen over de deining. De ansichtkaart is even minder blauw en strak… every day is a new day…!
Zodra we in de beschutting van Levkas varen is de zee weer vlak. Wel bouwen wolkenpartijen zich op en worden donkerder. Vanaf 12 uur zou het slechter weer worden en het ziet er naar uit dat het klopt. Het uitzicht tussen de eilanden met donkere wolken en zon is fantastisch. Naarmate Nydri dichterbij komt wordt het donkerder en de wind wakkert aan. Als we de landpunt bij de baai van Nydri ronden en bakboord uit gaan strijken we de zeilen en varen op de motor verder richting Messolonghi marina.
Die avond wat gerommeld met eten en om de tafel
voor een potje boerenbridge. Voor de kenners een bekend gezelschapsspel voor de
niet kenners, houwen zo.
Mart is bedreven in het spel, Sjoerd evenzo. Beiden spelen vals. Hans heeft vaak pech en ik probeer er tussendoor te laveren en met handige praatjes m’n tegenstanders uit hun comfort zone te halen. Dat lukt van geen kant. Ik gunde Hans een 2de victorie, na zijn snelheidsrecord met Thetis en heb d.m.v. verzaken en steken met kaarten geprobeerd hem te ondersteunen maar ik ontbeer handigheid.
Enfin, het is niet anders. De wijn voorraad slonk en met verbeten koppen zaten we te delen, te rekenen, te loeren om het beste uit het spel te halen. Speciaal voor dit spel had Sjoerd de zit van de bank waar ik zat zo ongemakkelijk gemaakt dat het mijn niveau beïnvloedde. Het zat nèt niet zakmaarzegge en wat ze ook zeggen, dat heeft mij mijn overwinning gekost. Toegegeven, de anderen waren beter, maar toch. Hans zat minder kut dan ik, maar toch. Bij hem stond een licht windje, een soort tocht waardoor de concentratie afnam. Je zou kunnen zeggen dat Hans en ik met een handicap speelden. Klee was meestal tweede. Daar komt bij dat hij bij het nakaarten nog even het laatste rondje analyseert en dan zό snel, zόveel analyseert dat niemand het meer snapt en dat is nou precies de bedoeling. Sjoerd knikt of bromt regelmatig zijn instemming en je hoort hem denken; bekijk het maar. Hans verweert zich met; hoezo, ik kόn toch niet anders en ik kijk Klee een beetje smerig aan in de hoop dat hij doorheeft dat ik hem niet vertrouw. Dat, lieve vrienden, was zo’n beetje de sfeer tijdens onze kaartsessies aan boord van Thetis.
We hebben het spel diverse malen gespeeld en volgens mijn dagboek hebben Klee en Sjoerd alle overwinningen op hun naam staan.
Eenmaal probeerde Sjoerd nog ons uit onze concentratie te halen door te roepen dat de wijn op was maar de voorraad was snel gevonden. Behalve ruiten, bijten en schoppen is alles geoorloofd. Zo zie je maar. Wat hebben we gelachen trouwens.
Toen we na x flessen wijn elkaar schat begonnen te noemen vonden we het tijd om te gaan slapen.
Mart is bedreven in het spel, Sjoerd evenzo. Beiden spelen vals. Hans heeft vaak pech en ik probeer er tussendoor te laveren en met handige praatjes m’n tegenstanders uit hun comfort zone te halen. Dat lukt van geen kant. Ik gunde Hans een 2de victorie, na zijn snelheidsrecord met Thetis en heb d.m.v. verzaken en steken met kaarten geprobeerd hem te ondersteunen maar ik ontbeer handigheid.
Enfin, het is niet anders. De wijn voorraad slonk en met verbeten koppen zaten we te delen, te rekenen, te loeren om het beste uit het spel te halen. Speciaal voor dit spel had Sjoerd de zit van de bank waar ik zat zo ongemakkelijk gemaakt dat het mijn niveau beïnvloedde. Het zat nèt niet zakmaarzegge en wat ze ook zeggen, dat heeft mij mijn overwinning gekost. Toegegeven, de anderen waren beter, maar toch. Hans zat minder kut dan ik, maar toch. Bij hem stond een licht windje, een soort tocht waardoor de concentratie afnam. Je zou kunnen zeggen dat Hans en ik met een handicap speelden. Klee was meestal tweede. Daar komt bij dat hij bij het nakaarten nog even het laatste rondje analyseert en dan zό snel, zόveel analyseert dat niemand het meer snapt en dat is nou precies de bedoeling. Sjoerd knikt of bromt regelmatig zijn instemming en je hoort hem denken; bekijk het maar. Hans verweert zich met; hoezo, ik kόn toch niet anders en ik kijk Klee een beetje smerig aan in de hoop dat hij doorheeft dat ik hem niet vertrouw. Dat, lieve vrienden, was zo’n beetje de sfeer tijdens onze kaartsessies aan boord van Thetis.
We hebben het spel diverse malen gespeeld en volgens mijn dagboek hebben Klee en Sjoerd alle overwinningen op hun naam staan.
Eenmaal probeerde Sjoerd nog ons uit onze concentratie te halen door te roepen dat de wijn op was maar de voorraad was snel gevonden. Behalve ruiten, bijten en schoppen is alles geoorloofd. Zo zie je maar. Wat hebben we gelachen trouwens.
Toen we na x flessen wijn elkaar schat begonnen te noemen vonden we het tijd om te gaan slapen.
Donderdag. Met de weersvoorspelling in gedachten, besloten we naar Levkas stad af te
reizen en namen voor de gelegenheid de bus. Eerst had Hans nog voor een
volkomen hilarisch moment gezorgd. Ineens staat hij voor ons in de kajuit met
ontbloot torso en een duikbril op en roept “Gaan we nou nog naar
Levkas!?”. Het zag er niet uit. De link
tussen de duikbril en Levkas ontbrak volledig en was daardoor superkomisch.
Wait for the pictures!
Met de bus van 12.30 vertrokken we. De lokale bussen hebben het uiterlijk van een luxe touringcar. Een chauffeur en een conducteur, gesubsidieerd door de EU. Overkill, twee man op een bus. De conducteur met een riem met een muntjeshouder en afscheurkaartjes. Net als 40 jaar geleden in Nederland.
No speaky Enklish…de chauffeur en conducteur hadden majeure bezwaren tegen Sui. In Griekenland schoppen ze honden de straat op, en dan wij, met een hond in de bus… no way! Doggy nice, no problem, probeerde Sjoerd. You see? Doggy on a leash, nice dog, no problem! Je moet een beetje hun Engels spreken anders lukt het nooit.
Chauffeur en conducteur roken hun kans om autoriteit te showen en regels te handhaven. Verdorie nog eens aan toe, wie is hier de baas? My bus.., me boss! Zoiets. Sjoerd riep de hulp in van een langharige Griek die Engels sprak en met zijn vriendin schuin achter ons zat. Die wilde er duidelijk niet bij betrokken raken maar had geen keus. Het lukte! We riepen allemaal nog “nice dog, no problem” en verdomd, Sui mocht aan boord blijven. Het lieve dier had geen idee van de commotie die zich rond haar afspeelde en sliep al gauw onder de bank. No problem.
Met de bus van 12.30 vertrokken we. De lokale bussen hebben het uiterlijk van een luxe touringcar. Een chauffeur en een conducteur, gesubsidieerd door de EU. Overkill, twee man op een bus. De conducteur met een riem met een muntjeshouder en afscheurkaartjes. Net als 40 jaar geleden in Nederland.
No speaky Enklish…de chauffeur en conducteur hadden majeure bezwaren tegen Sui. In Griekenland schoppen ze honden de straat op, en dan wij, met een hond in de bus… no way! Doggy nice, no problem, probeerde Sjoerd. You see? Doggy on a leash, nice dog, no problem! Je moet een beetje hun Engels spreken anders lukt het nooit.
Chauffeur en conducteur roken hun kans om autoriteit te showen en regels te handhaven. Verdorie nog eens aan toe, wie is hier de baas? My bus.., me boss! Zoiets. Sjoerd riep de hulp in van een langharige Griek die Engels sprak en met zijn vriendin schuin achter ons zat. Die wilde er duidelijk niet bij betrokken raken maar had geen keus. Het lukte! We riepen allemaal nog “nice dog, no problem” en verdomd, Sui mocht aan boord blijven. Het lieve dier had geen idee van de commotie die zich rond haar afspeelde en sliep al gauw onder de bank. No problem.
In Levkas stad wat kuieren en dingen bekijken. Er
stond een pittige wind maar de zon scheen. We liepen eerst richting haven.
Sjoerd had verteld over een schip wat een paar jaar afgemeerd ligt en waar
niemand naar omkijkt. Doe een bod en met een paar man klussen heb je een mooi
schip voor weinig, aldus Sjoerd. Dat wilden we wel eens zien. “Dodo” heette het
jacht. Inderdaad in verwaarloosde staat maar wel intact. Wij gingen het jacht
kopen en togen richting Harbour Office, dat werd Coast Guard. No speaky Enklish
totdat een mevrouw in uniform en vlekkeloos Engels uitlegde dat de Poolse eigenaar
van Dodo was betrapt op drugsmokkel en dat de zaak nog onder de rechter moest
komen. Dat, zei de mevrouw, kon nog wel een paar jaar duren en tot de uitspraak
bleef Dodo aan de lijn, zo te zeggen.
“Zóó? …. Ga weg… Werkelijk?... Joh toch!... Je meent het!... T’is wat.... Echt?.... Nou, nou… Nooit geweten… Nee maar… Tjemig!... Eerlijk waar?... probeerde Mart nog. Tevergeefs, dit soort humor was aan mevrouw Coast Guard niet besteed.
No problem Occifer, we just wanted to check. It could have been for sale. Tough luck. Thank you Occifer! Goodbye! En weg waren we. Dodo was voorlopig geen optie. No problem.
“Zóó? …. Ga weg… Werkelijk?... Joh toch!... Je meent het!... T’is wat.... Echt?.... Nou, nou… Nooit geweten… Nee maar… Tjemig!... Eerlijk waar?... probeerde Mart nog. Tevergeefs, dit soort humor was aan mevrouw Coast Guard niet besteed.
No problem Occifer, we just wanted to check. It could have been for sale. Tough luck. Thank you Occifer! Goodbye! En weg waren we. Dodo was voorlopig geen optie. No problem.
In een etablissement 50 meter
verderop dronken de broertjes een cappuccino en Sjoerd en ik een frisje en we
keutelden nog wat verder over onze mislukte aankoop. We vervolgden onze
excursie langs de haven. Met de wind op de kop, inmiddels een dikke 6 Bft. en
een hardnekkig zonnetje kwamen we bij de verbinding tussen Levkas en het vaste
land, een stek waar Sjoerd Sui de ruimte geeft om even lekker te rennen. De
broertjes cappuccino namen (alweer) een cappuccino op het terras en ik
vergezelde Sjoerd. Sui rennen en zwemmen achtervolgd door een Grieks wit
keffertje. Niet weg te slaan dat kreng. Wat we ook deden. Totdat Sui zelf vond
dat het mooi was en met een grauw liet weten wie de baas was. No problem. Weg
keffertje.
Er zijn nog mooie foto’s van Sui, in
vlucht, achter een stok aan, boven het water om er door Sjoerd aan haar nekvel
weer te worden uitgetrokken. Hondjes schudden zich dan droog, het liefst naast
het baasje. Daar komt het woord afzeiken vandaan.
Via de binnenstad toch weer richting haven om op een terras lekkere Grieks hapjes te eten met forse potten bier. Late lunch of een vroeg diner. Ons maakt het niet uit. De bus richting Nydri ging om half zeven. Na de ervaring van de heenweg hadden we Sjoerd en Sui in de achterhoede geposteerd. De bedoeling was om in één vloeiende beweging via de midden deur de bus in te stappen. Een goed voorbereidde actie, daar lag het niet aan. Mis! Deze keer hadden we een ander duo en ze waren onverbiddelijk. Tot het onbeschofte af. Ze schuwden zelfs geen handgemeen. Toen ze naar voren liepen ging Sjoerd toch met Sui de bus in maar dat was helemaal een vergeefse actie en misschien ook niet zo handig want het duo werd link en het woord politie viel.
…Dog also from Nydri to Levkas in bus…. Your colleek was OK. No problem! Nice dog. Why is there a problem? We probeerden in steenkool Engels tot ze door te dringen. Geen sjoege. Ze wilden niet en Sjoerd moest er uit. No dog! Out!! We hadden geen keus. We overwogen nog om het duo aan te vallen maar kozen eieren voor ons geld.
Via de binnenstad toch weer richting haven om op een terras lekkere Grieks hapjes te eten met forse potten bier. Late lunch of een vroeg diner. Ons maakt het niet uit. De bus richting Nydri ging om half zeven. Na de ervaring van de heenweg hadden we Sjoerd en Sui in de achterhoede geposteerd. De bedoeling was om in één vloeiende beweging via de midden deur de bus in te stappen. Een goed voorbereidde actie, daar lag het niet aan. Mis! Deze keer hadden we een ander duo en ze waren onverbiddelijk. Tot het onbeschofte af. Ze schuwden zelfs geen handgemeen. Toen ze naar voren liepen ging Sjoerd toch met Sui de bus in maar dat was helemaal een vergeefse actie en misschien ook niet zo handig want het duo werd link en het woord politie viel.
…Dog also from Nydri to Levkas in bus…. Your colleek was OK. No problem! Nice dog. Why is there a problem? We probeerden in steenkool Engels tot ze door te dringen. Geen sjoege. Ze wilden niet en Sjoerd moest er uit. No dog! Out!! We hadden geen keus. We overwogen nog om het duo aan te vallen maar kozen eieren voor ons geld.
De taxi bracht ons tot voor de deur.
De chauffeur reedt al 30 jaar op de taxi en vond het nu maar een shit baan.
Hans vroeg door, dat hij er toch mee kon stoppen of zo maar de chauffeur kon
niks anders en dat was ook shit. Was ooit mechaniek of zoiets, ook shit. Wilde
niet weg uit Levkas. Een educatief ritje dat ons inzicht verschafte in het
Griekse werk ethos; ik doe het, het is shit maar ik doe het toch en het blijft
shit…
Schiet mij maar lek.
Schiet mij maar lek.
Terug aan boord gingen we in de
relax modus met biertje en een potje kaarten. Morgen zou het regenen en qua
zeilen zou het een 4 zijn op een schaal van 1 tot 10.
Vrijdag. Na het ontbijt besloten we toch te vertrekken voor een
dagtocht. Eerst nog een paar heftige buien en daarna werd het afwisselend met
zon en wolken, wind en geen wind. We bleven in de buurt maar zeilen zouden we.
Een goede beslissing. We hadden een mooi lopend windje, windschiftingen van 180
graden en windstiltes. Toch een mooie dag en plezier. Op de motor voeren we
baai achter Nydri in, voorbij de aanlegplaats van Thetis. Even buurten.
Scheepsopslag, jachten voor anker, een paar tavernes. Weten we dat ook weer.
Mart aan het roer en onder het wakend oog van de
schipper parkeert hij Thetis foutloos tussen twee schepen. Motor bedankt,
Sjoerd bedankt, bemanning bedankt en we pakken een pilsje om op de feilloze
samenwerking te toasten! Je bent Stuur of je bent het niet. Toch?
De jury op de steiger had ook niets dan lof. Alle bordjes omhoog en gemiddeld een dikke acht, daar kan je mee thuis komen Klee! Klee; “Zóó? …. Ga weg… Werkelijk?... Joh toch!... Je meent het!... T’is wat.... Echt?.... Nou, nou… Nooit geweten… Nee maar… Tjemig!... Eerlijk waar?...
De jury op de steiger had ook niets dan lof. Alle bordjes omhoog en gemiddeld een dikke acht, daar kan je mee thuis komen Klee! Klee; “Zóó? …. Ga weg… Werkelijk?... Joh toch!... Je meent het!... T’is wat.... Echt?.... Nou, nou… Nooit geweten… Nee maar… Tjemig!... Eerlijk waar?...
Bonte avond. Zo heette dat vroeger.
De avond voordat je vertrekt na een schoolreisje. Wij kozen voor een etentje in
een taverne waar Sjoerd bekend was. Ik ben de naam van de ober even kwijt maar
hij was me er eentje. Een glijer noemen we dat in Westfriesland. Zo’n gelikt
baasje die het alle gasten naar de zin maakt in vloeiend Engels met Amerikaans accent.
Hij noemde mij Dzjaap, Mister Dzjaap. My friend,
Mr. Dzjaap…Wel een leuke man met plezier in zijn werk en goed gastheer. Onderweg naar het toilet sprak ik hem nog even en bedankt hem voor het heerlijke eten en zei hem dat hij geknipt was als ober met hoog entertainment gehalte. Zit in de familie vertelde hij, zijn neef werkt in Sivota in een breakfast restaurant en is ook zo’n horeca tijger. Ik zweeg. Heerlijk gegeten, lekkere rosé en witte wijn erbij en gesprekken die er toe deden.
Mr. Dzjaap…Wel een leuke man met plezier in zijn werk en goed gastheer. Onderweg naar het toilet sprak ik hem nog even en bedankt hem voor het heerlijke eten en zei hem dat hij geknipt was als ober met hoog entertainment gehalte. Zit in de familie vertelde hij, zijn neef werkt in Sivota in een breakfast restaurant en is ook zo’n horeca tijger. Ik zweeg. Heerlijk gegeten, lekkere rosé en witte wijn erbij en gesprekken die er toe deden.
Na een week varen was er maar één
conclusie… dat doen we nog eens! Pet af voor schipper Sjoerd, dank voor zijn gastheerschap
en zeilkennis en dank aan Hans die het uiteindelijk allemaal geregeld heeft. Last
but not least, zonder Sui wordt er niet gevaren, dat zegt genoeg en ik spreek
voor het collectief!
Zaterdag. De taxichauffeur waarvan ik de naam vergeten ben staat
keurig op tijd bij de boot en brengt ons naar Preveza airport. Afscheid van
Sjoerd, Sui en Thetis. We zullen ze missen.
Nog een laf broodje en een forse cappuccino op de airport en weg zijn we met Transavia.
Nog een laf broodje en een forse cappuccino op de airport en weg zijn we met Transavia.
Goodbye Greece!
* * * * *
Hoorn 15.6.14
Naar waarheid opgetekend door J.S. Voor de volgorde van gebeurtenissen neemt de schrijver deze geen verantwoording. Overeenkomsten met personages uit het verslag en bestaande personen berusten op toeval.
Naar waarheid opgetekend door J.S. Voor de volgorde van gebeurtenissen neemt de schrijver deze geen verantwoording. Overeenkomsten met personages uit het verslag en bestaande personen berusten op toeval.
Met dank aan de Thetis crew, Coast
Guard Levkas, Alexis & Elena Jazz, taverne uitbaters, alle zeilers
onderweg, Transavia, het taxiwezen, alle Grieken, obers (m/v), het thuisfront, de buurtsuper, het hondje bij de douche, de
zwerfkatten en niet te vergeten het O.V. van Levkas.
Vakantie Griekenland 19 t/m 26 juli 2014 op de
Thetis met Sjoerd, Anca, Sjoerd & Ludy.
19 augustus
We vertrekken om 2.45 uur
a.m.(!) uit Schiedam naar Schiphol. Het inchecken gaat soepel en om precies 5.15 uur vliegen we naar
Griekenland. Landen in Preveza op het vasteland. De vaste taxichaufeur,
Thanasis, van Sjoerd staat klaar en rijdt ons in vliegende vaart naar Lefkas,
dat met een brug verbonden is met het vaste land. Bij het plaatsje Lefkas
rijden we zuidelijk naar Nidri, waar de boot de Thetis van Sjoerd en Anca ligt.
Het weerzien na zovele jaren is warm... We
doen boodschappen in Nidri en gaan al snel varen in de Ionische zee. We komen
langs het eiland Skorpios, vroeger bewoond door Onassis. Varen door naar Nisos
Meganisi , ook wel het wespeneiland genoemd. Gaan daar voor anker in een
prachtige baai, wel even heel voorzichtig zijn met het aanleggen voor inderdaad
alle wespen...juist omdat ik zo allergisch ben. We zwemmen, wandelen met lieve
Sui, borrelen en eten wat lekkere hapjes. ’s Avonds eten we in de taverne aan
wal : sardines, aubergines, zuchini, feta....is dit een belofte voor ieder dag?
Gaan slapen in de hut, beetje claustrofobisch, maar ik slaap heerlijk!
20 augustus
We worden om 9.00 uur
wakker en het eerste wat ik doe is bikini broekje aan en van de boot de zee in
plonzen, wat paradijselijk. Daarna ontbijtje met koffie en alleen maar genieten
van de pracht. ‘s Middags is er weinig wind en we varen dus op de motor naar
Nisos Kalamos. Ik doe niks liever dan op de voorplecht zitten c.q liggen en
naar de zee en bergen staren. Bij Kalamos ankeren we en Anca , Sui en ik
zwemmen naar een strandje. Sjoerd 1 komt later en Sjoerd 2 maakt de boot
schoon. De wind steekt een klein beetje op , dus kunnen we zeilen naar Porto
Kalamos. Het laaste stukje gaat het zeil neer en ik stuur de boot naar de
haven... Bij Port Kalamos maken Anc en ik, natuurlijk altijd met Sui, een
wandeling naar boven, naar het dorpje en de kerk. Daarna een terrasje met bier en mexicaantje gooien!! Life is so
easy hier, bikini en slippers aan, niks haren of make up. Eten bij George’s
restaurant op een klein strandje bij de zee wederom een heerlijke griekse maaltijd. Nog even een ijsje toe en ‘n mexiaantjegooien.
Voldaan en moe rollen we ons nestje in..
21 augustus
’s Morgens klimmen Anca
en ik over de muur van de haven en duiken de zee in. We zwemmen een stuk van
het eiland weg. Visserbootjes varen langs en op
de kant staan hengelaars. Na het ontbijt varen we naar Nisos Kastos en
leggen aan bij een heel klein baaitje. We zwemen en lopen een eind en eten
tussen alleen maar lokalen een heerlijke lunch met veel vis en groentes. Er
wordt gedanst, gelachen en druk gepraat. Als we weer verder zeilen vind ik het
mooi om van Sjoerd veel over de boot en het zeilen te leren. De liefdevolle en zorgzame manier waarop hij
met zijn boot omgaat ontroert mij. ’s Middags ankeren we net buiten de haven.
Het water is diep en koud, maar ik voel me zo fris en sterk. Na al het zwemmen haren wassen. Omdat we
zuinig moeten zijn met het zoete water aan boord is dat een bijzonder gebeuren
: zee in, kort uitspoelen met zoet water, shampooën, in zee uitspoelen,
naspoelen met zoet water, conditioner etc, etc. In de avond varen we met de dinky naar de wal.
Bij de oude molen drinken we coctails en gooien weer mexicaantje. We wandelen
naar het prachtige barretje van Alexis en Helena , lieverds, die voor ons de avond tot een nog
groter feest maken, met de wijn , de zelfgemaakte pizza’s , de shotjes en de
knuffels bij het afscheid. Ik ben
dromerig in de dinky en val heel gelukkig in slaap .
22 augustus
...en word de volgende
morgen natuurlijk wakker met een kater, te veel
en te veel door elkaar gedronken.
De beste remedie is een duik in de koude en wat onrustige zee, poedelnaakt,
maar heel snel herboren. Schipper Sjoerd wil vroeg weg in verband met de wind,
die nu lekker stevig is. Het plan is om een lange tocht te maken via Atokos
naar Nisos Ithaka, het eiland van Odysseus.”t Eerste uur is heerlijk zeilen.
Mijn Sjoerd aan het roer, schipper Sjoerd doet de zeilen en Anc en ik luieren
en zonnen op de voorplecht. Daan gaat de wind vervelend doen, draait constant
en valt af en toe weg. Ik haal wat drinken uit de kajuit en word onmiddellijk
zeeziek. Met Anca gaat het niet veel beter. In je zelf blijven, staren naar de
horizon en wat eten helpt... ’t Laatste stukje zit ik weer als
boegbeeld ...mijn lievelingsplek. Vandaar kan ik zo genieten van de zee,
bergen, de wind en het binnenkomen . We varen heel rustig Vathi binnen en maken
met de boot een kleine rondtoer in de baai. Na de lunch, zwemmen en een middagdutje
gaan we met de dingy aan land. Vathi is volgens de oude geschiedenis de
geboorteplaats van Odysseus, we brengen dan ook een bezoek aan zijn beeld.
Ithaka is wat drukker dan de vorige eilanden, met naast de toeristische
winkeltjes ook wat trendy zaakjes. De Sjoerdjes gaan met Sui een biertje pakken
, Anca en ik een beetje shoppen.Ik koop een gouden takje met een
granaatappeltje: volgens de traditie gooien de Grieken op 1 december een
granaatappel de voordeur uit voor geluk. Omdat er een heftige bui dreigt, gaan
Anca en Sjoerd terug naar de boot om daar alles in veiligheid tebrengen. Dat
geeft mij de gelegenheid om naar het
mooie artwinkeltje, (en de mooie Griek!) terug te gaan en de ketting voor Anca
te kopen , die zij bewonderde. We eten
bij een lokale gelegenheid, de paprika en de courgettes zijn heerlijk, het
lamsboutje valt wat tegen. We slapen een droomloze slaap....
23 augustus
Heerlijk uitgeslapen en
gezwommen en fit en fris met mijn Sjoerd naar de wal om bij het bakkertje wat
lekkers bij de koffie te gaan halen. Komen met baklava en ander zoet spul
terug, beetje te veel , maar het is zo lekker allemaal... Sjoerd vult het water
en de diesel bij en om 13.00 uur zeilen we weer weg. De tocht is fantastisch,
prima wind, lekkere snelheid, genieten! We gaan nu naar Sivota , op het eiland
Lefkos. Wat is ook deze baai weer prachtig. We ankeren in de baai, ik weet
intussen hoe je het anker moet laten zakken en kan de mastworp maken. Ik ga zwemmen en Sjoerd gaat met Sui en fototoestel aan wal. Omdat we niet zoveel zin hebben om weer aan
wal te gaan, trekt Anca bubbeltjes open en gaan we op de boot mexiaantje
spelen, fanatiek, met flauwe grappen en veel lol. Na de bubbels gaat de rosé
open , dan de witte wijn... Het weer wordt spannender, onweer en regen, hangen
boven ons, dus alles gaat dicht en beneden in de kajuit spelen we verder in het kaarslicht. Anca maakt wederom een heerlijke hap, I love
it! Ik ben best moe , en ja , ook een beetje dronken, dus ga met Sjoerd naar
mijn bedje. Anca en Sjoerd laten Sui nog even uit op de wal.
24 augustus
Eindelijk eens als eerste
op en ik heb zo’n zin om te gaan zwemmen. Het water is koud-koud, maar ik ben
klaar wakker en voel me fris en actief. Zou de dag op Aruba ook moeten beginnen
met een duik in ons zwembadje.... In de
baai ligt een klein eilandje met een piepklein kerkje erop, zwemmen erheen en
kijken wat rond....Na het luchtige ontbijt met het bootje naar de kant voor
koffie en boodschappen. Ik ontdek een heel leuk winkeltje, kom er vijf keer
terug om wat te halen: kleren en sieraadjes voor mijzelf, cadeautjes voor de
kinderen en voor mijn Aubaanse vriendinnetjes. Sjoerd, Anca en Sui zwemmen
terug, wij gaan met alle boodschappen met de dingy naar de boot. We zwemmen nog
wat en voeren de visjes de zoete restjes ... We varen verder langs de kust, stoppen bij
prachtige grotten , nee, ik ga er niet in, en ankeren bij een baai op Meganisi.
Anca en ik gaan altijd wandelen met Sui. De Sjoerd’s gaan later aan wal om
zaden van cipressen te halen. Ik ben gek
van deze boom en wil proberen ze op Aruba te laten groeien. Als dat nou eens
zou lukken......Bier en avocado met tuna is onze verlate , maar wederom
geweldige lunch. Bij Spartochori op Meganisi leggen we de boot vast aan de
moorinlijn . Dit is een lastige klus en vraagt energie en veel geduld. Dan
natuurlijk eerst weer even een biertje en een spelletje doen. Op een zeekaart
tekent Sjoerd voor mij heel nauwkeurig de weg die we hebben afgelegd. ..ik hou
daarvan en wil het graag bewaren. Het
is heerlijk om mijn haren te wassen in een piepklein douchcelletje op het vaste
land. We maken ons mooi om boven in het stadje wat te gaan eten.. de
wandeltocht gaat goed omhoog, maar boven is het uitzicht fraai over zee, kleine
eilandjes en het vaste land. We eten op een klein balkonnetje veel lekkere
visjes en risotto. Beneden op het
strand halen we nog een afzakkertje. De plek is prachtig, de muziek is veel te
hard..voor wie staat het eigenlijk aan? De nacht is rustig en heel koel.
25 augustus
We staan op tijd op en na
thee en yoghurt gaan we vroeg op pad. We varen op de motor naar Varco op het
vaste land. De baai ligt er rustig en verlaten bij. We zwemmen, zonnen,
lezen...
Anca en ik maken een lange wandeling langs de kust, andere hondje willen
met Sui spelen. Wat is de lunch weer heerlijk met sla, vis , groene heerlijkheden en bubbels. De wind steekt op, dus kunnen we
zeilen naar Nidri. Eerst Sjoerd , dan ik
aan het roer... het is gezellig, ontspannen en de gesprekken zijn vol. Vlak
voor de binnenkomst in de haven, toch nog wespenpech. Hij zit op mijn
bierblikje en steekt in mijn lip. Lastig met mijn allergie en ik schrik er best
van. De allergiepillen van Sui en de homeopathische pillen van Anca maken me
misselijk, maar helpen wel. Met een dikke lip en een lekker wijntje op gaan we
toch Nidri maar in. . . Wat een drukte, wat een toerisme: boten, cruiseschepen,
vreetschuren en teveel mensen. Na alle eenvoud en rust stoort het me even..
.Sjoerd wil bij zijn vriend eten in een restaurant waar hij regelmatig komt.
Helaas kunnen we niet aan de juiste tafel komen , maar Janus doet het ook super
en de avond is toch weer heerlijk: mooie gesprekken, veel liefde en tot slot
een mooi bierglas en “slippery nippels”....en bij het afrekenen krijg ik de
fooi! Thuis op de boot inpakken en slapen. . .morgenochtend
om 7.45 uur komt de taxi. Ik hou van de griekse eilanden, van zeilen , van
Sjoerd , Anca en Sui.
26 augustus
Helaas , komt ook aan
mooie dingen een eind. Ik ben ongelooflijk gelukkig geweest deze week. Voelde
me sterk, fit , energiek en vol met leven. De vriendschap met Sjoerd en Anca
voelde als een warm bad, net als de zee, de zon en al het heerlijke eten....Sui
mocht helaas niet mee als vriendje voor onze hondjes, ik zal je missen lieve Su.
We gaan zoals we kwamen, met een racende taxichauffeur en een voorspoedige
vlucht, maar met een warme en heerlijke herinnering rijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten